Tytuł: Czerwony śnieg

Autor: Ian R. MacLeod

Wydawnictwo: Mag

Liczba stron: 384

Emocje i pierwsze odczucia

Jakiś czas temu przeczytałem głośno polecaną książkę „Czerwony Śnieg”. Muszę przyznać, że w kwestii jej oceny nie potrafię się jednoznacznie ustosunkować.

Zasadniczo nie przekonała mnie. Długo nie mogłem wejść w jej świat, choć miałem nadzieję, że to kwestia kilkudziesięciu stron. Jak się okazało tendencja utrzymała się przez całą książkę.
Nie jest to jednak żaden powód, dla którego miałbym odradzać komukolwiek jej przeczytania. Być może to zwyczajna kwestia gustu, upodobań lub czegokolwiek powodującego, że nie odnalazłem się w tej historii.

Przechodząc do konkretów

Fabuła jest naprawdę długa i można w niej wskazać trzy postacie, które określiłbym mianem głównych. Jedną z nich mocno polubiłem, była tajemnicza, informacje o niej podawane były stopniowo i umacniały jej pierwszoplanowość. Potem ta postać zeszła na drugi plan i jej historia skończyła się... dosyć dziwnie biorąc pod uwagę skrupulatność w jej tworzeniu.

Druga postać, (którą też polubiłem) okazała się być jedynie łącznikiem między pozostałymi dwoma, a ta trzecia mimo, że ma całkiem bogate i szlachetne wnętrze, nie była tak wyrazista jak dwie poprzednie.

Ale…

Jest jednak aspekt książki, który poruszył moją wyobraźnię. Jako, że akcja dzieje się na bardzo rozpiętej przestrzeni czasowej (od wojny secesyjnej do wojny wietnamskiej) na uznanie zasługuje dobrze ukazany dynamizm zmian w krajobrazie świata. Chociażby rzecz na którą rzadko zwracamy uwagę - dźwięki ulicy, kompletnie różne na przestrzeni lat. Zupełnie zmieniło się też budownictwo, styl życia itd.
Dużym plusem jest uchwycenie tego przejścia na kartach jednej książki.

Przeżyć dwieście lat i nie zwariować?

Głównym pytaniem jakie sobie zadałem w trakcie jej lektury brzmi :

„a co jeśli przestalibyśmy umierać”?

Czy wytrzymalibyśmy na tym świecie żyjąc, na przykład, dwieście lat? Patrząc na to jak nasi dziadkowie reagują na technologię, zmiany stylu życia, zmiany mentalności, przypuszczam, że stanowiło by to dla nas nie lada trudność. Jeszcze gorszą sytuacją wydaje się być uwiezienie w ziemskim świecie poszczególnych jednostek, jak to ma miejsce w książce. Wyobrażam sobie to poczucie alienacji. Utrata bliskich z rodziny, następnie stopniowe odchodzenie znajomych. W końcu totalne zejście na margines w pokoleniu, w którym już nikt nie rozumie naszych żartów, skrótów myślowych, gdzie my z kolei nie rozumielibyśmy potocznego języka.

Podsumowując

Choć nie było mi łatwo przejść przez fabułę książki, to chyba mogę powiedzieć, że było warto. Dało mi to do myślenia. Mówią, że myślenie nie boli. Hmm…